"Η μυστική τέχνη απο τα βουνά της Κίνας" που νόμιζες...

Ενα πολυ συνηθισμένο πρόβλημα στις πολεμικές τέχνες έχει να κάνει με την εξαπάτηση του μαθητή ως προς αυτό που διδάσκεται στη σχολή (ναι συμβαίνει και αυτό)

Καθώς οι πολεμικές τέχνες είναι ένας αχανής χώρος με καταβολές πολύ έξω από την κουλτούρα μας αφενός μέν, και λόγω της εξάπλωσης της βιας παγκοσμίως και άρα της καλλιέργειας του φόβου, είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθούμε, τουλάχιστον με την πρώτη ματιά τις διαφορές μεταξύ πέντε δασκάλων οι οποίοι διδάσκουν αντίστοιχα π.χ. Σότοκαν, Σίτο-ρίου, Αμέρικαν Κένπο Καράτε, Ζιου Ζιτσου και ένα απολύτως αυτοσχέδιο σύστημα για το οποίο πουλιούνται "οναδικότητα", "το απόλυτο μυστικό" καθως και ζώνες και διπλώματα.

Όλοι για τα μάτια του αδαούς φορούν «πιτζάμες» και όλοι κάνουν κινήσεις με γροθιές και λακτίσματα –έτσι δεν είναι;

Εδώ είναι που μπαίνει το επιχειρηματικό δαιμόνιο αρκετών «γάτων» εγχώριας αλλά και αλλοδαπής παραγωγής. Πρόκειται, βεβαίως, για τη βιομηχανία των νταν η οποία ενίοτε λειτουργεί και εντός των «κοινώς αποδεκτών» συστημάτων. Οι άνθρωποι αυτοί ξέρουν πολύ καλά ότι αυτό που πουλούν είναι κοπανιστός αέρας και ότιΑΝ δεν ήταν (α) στοιχειωδώς γυμνασμένοι και (β) ενδεδυμένοι με το μυστήριο του δασκάλου, αρκετοί ακόμα και από τους πιο αρχάριους μαθητές τους θα τους έκαναν τόπι από το ξύλο σε μια ευθεία συμπλοκή. Ωστόσο, επειδή είναι (συνήθως) γυμνασμένοι και έχουν κάποια (συνήθως) μικρή σχέση με κάποια πολεμική τέχνη, καταφέρνουν και εξαπατούν τους αδαείς, διδάσκοντάς τους τέχνες που δεν υπάρχουν, πουλώντας τους ζώνες και βαθμούς και βγάζοντας τα μικρό-εξουσιαστικά απωθημένα τους.

Βεβαια μερικές φορές τα πράγματα δεν είναι τόσο ορατά, επειδή κάποιοι δάσκαλοι δεν το κάνουν με σκοπό να εξαπατήσουν –έχουν εξαπατηθεί και οι ίδιοι επειδή κάποτε υπήρξαν μαθητές απατεώνων δασκάλων (που και εκείνοι με τη σειρά τους υπήρξαν θύματα άλλων δασκάλων κ.λπ.) Αναφερόμαστε βεβαίως σε όλα εκείνα τα απίθανα συστήματα με τις δεκάδες νταν ανά μαύρη ζώνη, αναγνωρισμένα απο ανύπαρκτες ομοσπονδίες,με τα απίθανα ονόματα και τις εξωφρενικές γενεαλογίες που σχεδόν πάντοτε έχουν την αφετηρία τους ή απο "τύχη" που ο "ειδικός" έπεσε πάνω μας και μας εμπιστεύτηκε την γνώση του, ή σε κάποιον «σοφό στα βουνά της Κίνας» (ή της Ιαπωνίας ή του Θιβέτ ή του Καυκάσου ή του Γιούχτα ή του Ψηλορείτη ή ...). Το θέμα θα μπορούσε να έχει μόνο αστεία πλευρά, όμως είναι εντυπωσιακό το πόσος κόσμος όχι μόνο τσιμπάει αλλά καταπίνει το δόλωμα αμάσητο και βρίσκεται να ασκείται στις απίθανες αυτές τέχνες.

Εδώ υπάρχει ένα λεπτό σημείο: το πρόβλημά μας δεν είναι τα αυτοσχέδια συστήματα καθ’ αυτά. Όλες οι πολεμικές τέχνες, από την Τένσιν Σόντεν Κατόρι Σίντο Ρίου μέχρι το αγωνιστικό Γου Σου ή την πολεμική τέχνη των Dog Brothers κάποτε υπήρξαν νέες και αυτοσχέδιες –κάποιοι τις πρωτοσκέφτηκαν, κάποιοι τις πρωτοδοκίμασαν, κάποιοι έφαγαν ξύλο μέχρι να καταλήξουν στο τι δουλεύει και τι όχι και από εκεί και πέρα τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους και έφτασαν στη μορφή που τις ξέρουμε σήμερα.

Τι είναι λοιπόν αυτό που ξεχωρίζει τους αμνούς από τα ερίφια και που κάνει τον ένα δημιουργό αυτοσχέδιας τέχνης πανηγυρτζή, ενώ τον άλλον πραγματικό "Μάστερ"; Καλή ερώτηση. Εμείς θα λέγαμε ότι η διαφορά είναι στο πόσο σοβαρός δείχνει ο καθένας. Και πώς ορίζεται η σοβαρότητα; Κυρίως από το πώς έχει ασχοληθεί με τις πολεμικές τέχνες πριν αποπειραθεί να φτιάξει τη δική του. Μέσα, δε, στο «πώς» περιλαμβάνεται το «για πόσον καιρό» έχει ασχοληθεί με τις πολεμικές τέχνες, το «με ποιες πολεμικές τέχνες» έχει ασχοληθεί πριν καταλήξει στη δική του, το «σε τι επίπεδο έφτασε» στις πολεμικές τέχνες με τις οποίες ασχολήθηκε, καθώς και στη συνολική του παρουσία στον χώρο των πολεμικών τεχνών.

Ευλογόντας τα γένια μας, το Krav Maga Maleh που διδάσκεται στην Ελλάδα, είναι αυτό που διδάσκεται και στο Ισραήλ απο τον κ. Guy Dar, Chief Instructor του συστήματος και μαθητή του Eli Avikzar, (ήταν ο πρώτος μαθητής που απέκτησε Μαυρη Ζώνη απο τον δημιουργό του Κραβ Μαγκά Imi Lichtenfeld), διδάσκεται ΜΟΝΟ απο εξουσιοδοτημένους εκπροσώπους τους συστήματος απο τον ίδιο τον κ Guy Dar, καθώς και τον Υπευθυνο για την Ελλάδα Head Instructor κ. Καλαϊτζάκη Δημήτρη.

Τέλος, και επειδή όπως λέει ο λαός μας, "ο διάολος έχει πολλά ποδάρια" και οι παρεξηγήσεις δεν λείπουν, δεν κρίνουμε τους ισχυρισμούς των δασκάλων (ή των «δασκάλων») με κριτήριο τη δημοτικότητά τους. Δεν πιστεύουμε ότι κάτι διαδεδομένο είναι κατ’ ανάγκη καλό (ή κακό), ούτε ότι κάτι που διδάσκεται σε μικρές επιλεγμένες ομάδες είναι κατ’ ανάγκη σοβαρό (ή στερούμενο σοβαρότητας). Στις εποχές μας, εποχές που τα ΜΜΕ μπορούν να χειραγωγηθούν και να προβάλλουν οτιδήποτε ως καλό ή κακό, η ποιότητα ούτως ή άλλως έρχεται σε δεύτερη μοίρα και η δημοτικότητα δεν αποτελεί κριτήριο για το ποιος αξίζει και ποιος όχι.